پنجاه و هفتمین سالمرگ جهان پهلوان تختی؛ جوانمردی که دیگر تکرار نشد

هفدهم دیماه 1346 روز مهمی در تقویم ورزش، پهلوانی و جوانمردی ایران است.

روزی که سرآمد نامداران و پهلوانان آن روز های ایران و یکی از اساطیر تاریخ این سرزمین، چشم از دنیا و همه تلخ و شیرین هایش بسته و به جاودانگی سلام کرد.

تختی رفت، اما نه سردی خاک او را از یاد ها برد و نه سیاست های متفاوت و متناقض حکومت ها، نامش را از خاطر دوست دارانش زدود.

از جهان پهلوان تختی بسیار گفته و نوشته اند.

فیلم های بلند و کوتاه و شعر و قصه های حماسی و صد ها خاطره واقعی و یا ساختگی برایش نقل شده و صد ها استادیوم و سالن و کوچه و میدان و خیابان که به نامش مزین شده، اما دریغ که با تمام این تفاصیل نزدیک به 60 سال است که راه او بی رهرو مانده و نو خاسته ای نبوده تا قد برافراشته، کمربند همت بسته تا در مسیر واقعی او قدم بگذارد چرخ گردون برای پهلوانان قبل و بعد از تختی به گونه ای گردیده است که کمتر شباهتی به جز یال و کوپال ورزشکاری با او داشته باشند.

قهرمانانی که دنیا را همواره از زاویه دید خود نگریسته و اعتبارشان را به امتیازات فروخته اند! قهرمانان معاصر اگر چه صد ها بلکه هزاران بار بیشتر از تختی و همدوره های او فرصت دیده شدن داشته اند، اما آنچه آیندگان از آنها خواهند دانست بسیار متفاوت از درکی ست که نسل امروز از جهان پهلوان تختی دارد.